یادداشتی از دکتر محمدحسین ادیب
در آمریکا هر سال، ۳۰میلیون نفر شغل خود را از دست میدهند و این در حالیست که جمعیت شاغل آمریکا ۱۶۰میلیون نفر است. یعنی به طور متوسط، هر ۵سال یکبار، همه در آمریکا یک بار، شغل خود را از دست میدهند و این، گواه سرعتگرفتن دامنه تغییرات در دنیاست. هر کس که میخواهد به آینده نگاه کند باید از چشمانداز اشتغال در آمریکا آگاهی یابد. به نوعی میتوان گفت که چشمانداز اشتغال در آمریکا، آینده اقتصاد را نمایندگی میکند و مشاهدات اخیر، گواه این است که در همه دنیا میانگین سنی مشاغل، به حدود ۵سال کاهش پیدا کرده است. باید بگوییم گذشت آن روزگاری که یک نفر در یک واحد، سیسال مشغول به کار بود. حالا احتمالا افراد باید در طول سیسال، ۵ یا ۶ بار، حرفه شغلیشان را عوض کنند و این دامنه تغییرات، دیگر هیچ شغل و هیچ صنفی را به حال خود رها نمیکند و در واقع، چیزی به نام امنیت شغلی در مفهوم کلاسیک آن دیگر محلی از اعراب ندارد. اینکه فردی سیسال در یک واحد کار کند و بعد، بازنشسته شود، بخشی از تاریخ اشتغال در سیاره زمین است و آن چیزی هم که در ایران به عنوان رکود شهرت دارد، چیزی جز تعمیم این بحث به اقتصاد ایران نیست. به عبارت دیگر، اقتصاد تغییر کرده، ولی مشاغل تغییر نکردهاند و چون مشاغل به تغییر تن ندادهاند، بحران فروش پدید آمده است.